LAST TRIP

  Isang umaga habang lulan ng isang pampasaherong sasakyan pauwi sa aking tinitirahan, nakatawag- pansin sa akin ang isang kabataan na nakaupo sa kabilang dulo ng dyip. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, hindi ako maaring magkamali kilala ko ang taong iyon. Binasag ng katahimikan ang pagtawag niya sa aking pangalan. At doon ko napagtanto na hndi lamang sa kakilala ko ang kabataang ito bagkus isang kanto lang ang layo ng kanilang bahay sa amin. Sino ba ang hindi makakakilala sa kanya, isa sya sa mga lider ng isang “ fraternity” sa aming lugar na binubuo ng halos kapwa niya kabataan. Lagi silang laman ng aming barangay dahil sa ibat ibang kaguluhang kinasasangkutan ng kanilang grupo. Maliban doon, madalas silang nakikita na nasa isang madilim na sulok upang tumikim ng pinagbabawal na gamot.

                        Sa mga sandaling iyon, nakita ko na maayos ang kanyang pananamit at hindi mo aakalain na siya yung kabataang aking tinutukoy. Habang lulan ng sasakyan, nakipag kwentuhan ako sa kanya at doon ko nalaman na inaayos nya ang kanyang ibang mga dokumento upang makapasok sa kursong bokasyunal na pinamamahalaan ng mga paring salesyano sa aming parokya. Nakita ko sa kanyang mga mata ang sinseridad kung kaya’t hindi na ako nagdalawang isip upang tulungan ang kabataang ito. Bumaba kami sa simbahan at hinanap namin ang kaibigan kong pari upang matulungan siyang makapasok sa “ training center”. Laking pasasalamat ko nang malugod siyang tinanggap. Sa unang pagkakataon nakita kong sumilay ang ngiti sa kanyang labi tanda marahil ng kasiyahan na kanyang nararamdaman sa mga oras na iyon. Bago kami maghiwalay, sinabihan ko ang kabataang ito na pupunta ako kinabukasan sa kanilang tirahan upang kausapin ang kanyang magulang.

                       Kinabukasan tulad ng aking naipangako sa kanya, pinuntahan ko siya sa kanilang bahay upang magkaroon ng pagkakataon na makausap ang kanyang mga magulang. Nang malapit na ako sa kanilang tinitirahan, nakita ko ang maraming tao at habang papalapit natuklasan ko na mayroong nakaburol sa kanila. Inisip ko marahil baka kamag- anak lamang niya iyon. Ngunit laking gulat ko nang makita na siya pala ang   pinaglalamayan. Habang pinagmamasdan siya hindi ko namalayan na unti -unti na palang dumadaloy ang luha sa aking mga mata. Nalaman ko sa kanyang mga magulang na siya ay pinatay sa pamamagitan ng saksak sa leeg at sa tagiliran ng isa sa mga kasamahan niya sa fraternity noong araw ding iyon matapos ang aming pagkikita. Lubos akong nanghinayang sa kinahinatnan ng nangyari sa kabataang ito dahil kung kailan niya gustong ayusin ang kanyang buhay, hindi man lamang siya nabigyan ng pagkakataon.

                         Maikling panahon lamang ang itatagal natin dito sa mundo. Kung kaya’t marapat lamang na bawat oras bigyan natin ito ng saysay at kulay. Ang pagbibigay halaga sa buhay ay hindi dapat simulan kung kailan malapit ng dumating ang ating kamatayan bagkus habang bata pa simulan nang mahalin at ingatan ang buhay na ipinahiram sa atin ng Maykapal. Walang sinuman ang nakaaalam kung kailan matatapos ang ating paninirahan sa daigdig. Katulad ng kabataang nakasakay ko sa pampasaherong sasakyan, wala siyang kamalay- malay na ito na pala ang kanyang magiging LAST TRIP.